ای رفیق قدیمی
ای شادمانی
چندیست بی وفایی میکنی
تنهایم گذاشتی
ای زندگی معصومم
چندیست چین و شکن به پیشانی می اندازی
چندیست از من گریزانی
تو را چه شده؟
ای فراموشکاری
چندیست فراموشم کرده ای
من نیز تو را...
ای تیزیِ خنده هایم
چندیست به تو بد گمانم
کند شده ای
چندیست...
آری، چندیست سازهای وجودم
بی توقف
آهنگ جدیت می نوازند...
ارنستو
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر